Kinderen en loyaliteit

In alle jaren dat er kinderen op mijn pad kwamen en/of het kruisten (en dat zijn er veel want ik mag inmiddels al een tijdje meegaan), viel me vaak op hoe loyaal ze zijn aan hun ouders. En aangezien daar regelmatig kinderen tussen zaten waar het thuis niet vanzelf ging, was en is dat des te opvallender.

Uit huis geplaatste kinderen, die of niet beter wisten of tegen beter weten in misschien, zichzelf de schuld gaven dat ze niet meer thuis woonden bijvoorbeeld. Ten alle tijde dus loyaal aan ouders die het ouderschap niet aankonden, hoe schrijnend. Je wordt als kind tenslotte niet zomaar uit huis geplaatst. Net zo min als dat je kunt kiezen waar je wieg staat.

Loyaal …. voor de grap zou je de definitie ervan even moeten googelen. Dan zie je wat dat inhoudt.Ook kinderen van gescheiden ouders zijn doorgaans loyaal aan beide ouders. Soms lijkt het niet zo, wanneer een van de ouders veel verdriet is gedaan door de ander. Kinderen willen de gekwetste ouder niet nog meer pijn doen en ‘kiezen dan partij’. Op langere termijn blijkt het kind dan vaak diep van binnen met een loyaliteitsconflict aan het worstelen te zijn.

Ieder kind bestaat uit 50% van moeder en 50% van vader. Wanneer men na een scheiding een van de ouders in het bijzijn van het kind afkeurt, wijst men dus eigenlijk een deel van het kind af. Dit doet geen goed aan zelfbeeld van het kind. Kinderen bij wie een van de ouders het heeft af laten weten, lijken ook regelmatig te moeten dealen met een laag zelfbeeld. De andere ouder, hoe liefdevol ook, kan dit doorgaans niet ondervangen. Hooguit voortdurend positief bevestigen dat het kind er mag zijn om wie het is…

Hoeveel respect heb ik voor ouders, die ondanks alle pijn en verdriet van de scheidingssituatie, oog kunnen blijven houden voor het belang van hun kind. Uit onderzoek is gebleken dat kinderen van ouders die dit kunnen, op langere termijn zich net zo ontwikkelen als kinderen die hun jeugd in een stabiele gezinssituatie doorbrachten. 

Een voorbeeld van loyaliteit van héél lang geleden is me altijd bijgebleven. Ik werkte bij een instelling voor uit huis geplaatste kinderen. De meesten mochten eens per maand 2 nachtjes naar huis, sommigen hadden zelfs dat niet. Bij een aantal verliepen die 2 nachten per maand ook niet goed en dan werd het kind na 1 nacht alweer terug gebracht (och arm zelfbeeld). Deze informatie even voor de context. 

Wanneer men aan deze kinderen vroeg waar ze woonden, noemden ze nooit het adres van de instelling (waar ze toch het grootste gedeelte van de tijd verbleven) maar altijd het adres van de ouder met wie er nog een vorm van contact was. Ik vond dat toen, jong en onervaren als ik was, het toppunt van loyaal zijn aan ouders.

Misschien is daar wel echt ontstaan dat ik meer wilde betekenen voor kinderen, wie weet. Het blijft bijzonder een tijdje op pad te gaan met een kind. Ben benieuwd welke kinderen 2019 op mijn pad mag brengen ….